Dag 2. 15-10-2019. Sens- Mios

Hotel Havanna viel goed in de smaak. En om half negen zijn we op zoek naar de boulanger. Die vinden we in de stad, een hele grote stad. Met veel kerken, een rivier ( Yonne) en oude gebouwen. 

Het heeft gehoosd , afgelopen nacht , dus de auto is weer schoon. 

Het is grijs en somber weer dus picknicken wordt het niet. Dan maar in de auto een ontbijtje.  

We rijden door de miezerige regen in een grijs troosteloos landschap. 

Stuk minder romantisch, die oude huisjes in de regen. Ineens ziet het er echt troosteloos uit. 

We zijn op zoek naar kastelen. Want tijdens de tour de France zijn ze niet te tellen op tv. 

Helaas in deze streek zo dun gezaaid, dat ik al een foto schiet op elk torentje dat ik zie. 

Blijkt achteraf een hospice te zijn. Dus maar weer deleten. 

Richting Vierzon rijden we door prachtige herfstbossen. Maar de buien houden aan. Tja. Het stadje heeft zijn naam niet mee. Vierzon! 

Dan 176 km op een snelweg. Niks te zien als weilanden en vrachtwagens . We gaan voor een slappe fish en chips als lunch. Waar is de haute cuisine waar Frankrijk zo trots op is?  Niet in een wegrestaurant .....in elk geval niet qua eten. De prijs lijkt er wel meer op. 

Als we uit het restaurant komen schijnt de zon. Hopelijk zijn we door de buienband heengereden.  

Ook zien we een paar kasteeltjes maar aangezien we op de grote weg zitten kunnen we er niet voor stoppen. Ik wacht wel tot we bij de Moorse ruïnes in Andalusië zijn met foto’s maken. Gelukkig zit na 200 km saai snelweg de verveling er op en valt er wat meer te kijken. 

Net onder Bordeaux in Mios boeken we een b&b. Het is een lange zit vandaag in de auto maar een goei muziekske en waterig zonnetje maken het goed. morgen zijn we in Spanje. 

We gingen nog even eten bij “le petit Want ons hotel heeft geen eigen restaurant  

Toen we er aankwamen wilden we de auto netjes parkeren. Er kwam een jongen naar buiten toen bleek dat we half op het terrasje stonden. Hij gebaarde ons vooruit te rijden. Helaas gleed de auto nog een stukje achteruit waardoor er een plastic tafeltje aan gort ging. Gelukkig was het een bouwpakket en was er geen schade volgens ons. 

Het restaurant ging pas om 19 uur open dus moesten we ook nog even wachten. Beetje gênant vond ik  ( lacherig) T had er weinig problemen mee. 

Dus zitten we daar een half uur te wachten en dan gaat de keuken open. Er komt ineens een vieze lucht hangen. Een soort ingemaakte kool waar de ton net van open is gegaan. Het stinkt naar zweetsokken die nat zijn geworden. We blijven onaangedaan zitten. En wachten wat er komen gaat. 

Er komen alleen mannen binnen. Die gaan eerst gezellig indrinken aan de bar. Maar ja. Theo mag niet drinken. Die moet rijden. 

Om half acht zitten we ons al af te vragen of we überhaupt nog wat krijgen, tot T beseft dat hij sept e demi heeft gehoord en oh ja! Dat betekent half acht. Lol. T verstaat zo goed Frans. Maar ja. Als ze zo onduidelijk praten ........

Als het eten komt( aardappel gratin met varkenslapje voor T. En voor mij een visje), denkt T dat hij bij de dakloze opvang terecht is gekomen. Eten op een bord gekwakt. Droog vlees en prut. Haha. Ik trouwens ook want er zit geen enkele vrouw binnen. Alleen de serveerster die”non sourir “ heeft. Er kan geen lachje van af. Enfin het eten is warm en er is wijn. Dus niet klagen. Maar na het toetje willen we wel echt weg. T nog een beetje aan het na mopperen over Fransen in het algemeen en Frankrijk in het bijzonder, zien we als we bij het hotel terugkomen een friet tent voor de deur staan Hahaha. Lachuh!!