Dag 6 Thunder Bay - Emo 10 mei 2015. Moederdag zondag

Iedereen die het aangaat nog een fijne moeder/oma dag. Het is hier in Canada nogal een groot ding en je kunt er niet omheen. 

Gisteren:
Hoewel het gisteren zaterdag was zijn we toch naar de Chinees geweest.( normaal op zondag )  Barbieroze vleesrandjes in de soep, Allah! , maar die  rooie ballen ging me iets te ver. Ik deed nog even voorzichtig met mijn ,nog rommelende , maag. Theo smikkelde wel alles lekker weg dus konden we tevreden gaan slapen. Het fortune cookie van Theo zei dat hij iets nieuws ging doen op het werk!! (Ik zie al weer een paar fruitbomen aankomen in onze tuin!) 

Vandaag:                                                                                                      Om half 7 loopt mijn inwendige wekker weer af dus even bijlezen op FB. Vandaag wil ik eigenlijk wel een park zien. We hebben gisteren al een poging gedaan maar dat Park was gesloten. 
En hier vlakbij is de tweede grootste waterval van Canada. ( de niagara is de grootste ) Kakabeka falls. Ja, ik verzin die namen niet.
We hebben een super-de-luxe motel met zijden lakens. Heerlijk geslapen en om 9:00 beginnen we met de reis Het is droog en beetje bewolkt 6 C fijn auto weer. Buiten staat een oudere indiaan. Hij zegt dat er sneeuw aankomt. Ik hoop dat het een grapje is, maar je weet nooit, indianen lachen niet zo snel. 
Na het silvercrest park (voor een kijkje over de stad ) gaan we dan naar Kakabeka. 
De waterval is indrukwekkend. Gelukkig zijn we in de goede tijd gekomen, want het smeltwater maakt het water woester dan in de zomer. Om half twaalf gaan we, enigszins verkleumd, aan het ontbijt. In het plaatselijke motel/restaurant is het Moederdag brunch. Maar het lijkt meer op een koffietafel na een begrafenis en dan in een gymzaal. Leuk ,die plaatselijke eigenaardigheidjes. Het smaakt in elk geval goed na al die superfrisse buitenlucht

. 
We gaan door richting Fort Frances. De dennenbomen worden nu afgewisseld met berkenbomen. Mooi dat jonge groen van die berken tussen dat donkere van de eeuwige naalden. Het verkeer wordt drastisch minder en dat rijdt ook een stuk relaxter. We rijden door plaatsjes met namen als:Shebandowan, Kashahhowie, Sapawe en Atitokan. Duidelijk van de" First Nation" zoals men de indianen hier noemt. Overal staan er stenen opgestapeld in de vorm van een mannetje met gespreide armen. Dit was voor de indianen een teken dat er eten of drinkwater te vinden was. Wat wij zien is waarschijnlijk door toeristen gedaan. Er is er èèn bij met , volgens mij, een heel andere betekenis. Zie foto. 
Als echte toeristen maken wij er ook maar een. Met een handje chips er bij. 
We komen in het bever gebied. Overal dammen in het water. Sommige doorgestoken want de mens heeft die bruggen niet voor niets gebouwd. Veel afgeknaagde bomen gezien maar geen bevers. 
In Fort Frances vind ik via booking.com 1 motel met als recensie: "er is de laatste week niemand vermoord hier". Een beetje huiverig voor de rest van de stad rijden we door naar Emo. Ook geen hoopgevende naam maar we zien wel. Uiteindelijk het  duurste bed van deze hele reis ( tot nu toe) gevonden. Geen zijden lakens maar lekker warm als het uiteindelijk buiten begint te regenen. Heeft die indiaan toch nog een beetje gelijk gehad.