25/10/13 Dag 20 Williams

25/10/2013. Dag20. Williams route 66. 

Omdat de klok weer een uur teruggegaan is ( het is nu 9 uur vroeger als in Nederland ) word ik al om half zes wakker. Vannacht rond 12 uur hebben hier een stuk of 20 Coyotes rond de hutjes flink kabaal gemaakt. Janken, blaffen etc. En vanmorgen om 5 uur was er een heftig onweer. Ik sta dus vroeg op, en maak een ochtendwandelingetje in de wei. Op zoek naar de plaatselijke bison, en wat pijlpunten. Bij gebrek aan allebei raap ik maar een paar mooie stenen op om thuis te trommelen. Na deze krachtsinspanning wordt het tijd voor het ontbijt. Er is hier geen telefonisch bereik en dus geen sms. Ook de WiFi is er krakkemikkig. Ik heb nog maar twee felicitaties. En een daarvan is live van Theo. 
Maar ik maak me niet druk. En laat de bacon and eggs goed smaken. We vertrekken uit dit vriezend oord en rijden richting Marble Canyon. Rijden over de Navajo brug en komen zo aan de zuidelijke kant van de Grand Canyon.Ineens lijkt mijn telefoon te exploderen van alle bliepjes: whatsapp, tuutjes :sms, piepjes: FB en trillingen ;telefoontje gemist. Haha ik heb weer bereik!! Bedankt allemaal Keileuk!

Ik word een beetje benauwd van de donkere lucht en de regen die net gevallen is maar met ons geluk zal het wel mooier zijn als we uitstappen. En voor vanmiddag helemaal want die helikoptervlucht moet het hoogtepunt worden van de dag. Zo niet van de hele vakantie. ( en als het niet figuurlijk is dan toch in elk geval letterlijk want heen en terugvlucht tellen niet) 

Enfin marble Canyon is ook mooi maar erg koud dus foto en door. Rond 12 uur komen we dan eindelijk bij de ingang van de grand. Een oudere ranger geeft ons een vriendelijk praatje en een ticket. En dan alle outlooks bekijken. Prachtig allemaal. Ik heb er geen woorden meer voor dus kijk maar wat foto's en zet een 3D bril op en stel je een IMAX theater voor. De foto's zijn maar een slechte tweedimensionale indruk. Eigenlijk een belediging voor het landschap. Theo begrijpt dit helemaal en laat subtiel merken dat ik eigenlijk niet in de weg moet gaan staan van het uitzicht. De foto's die hij, in opdracht van mij,moet maken mislukken allemaal standaard. 
Gelukkig is het niet druk met toeristen vandaag. Alleen bij het visitorscenter krioelt het. Maar daar is het uitzicht dan ook weer naar. Als ik eerlijk moet zijn vond ik de eerste blik gisterenavond toch het aller aller mooist. De noordkant dus. 
We moeten nodig een helikopter gaan bespreken voor vanmiddag. Dus gaan we naar Tusayan om er een te bespreken. De eerste is volgeboekt maar de andere ( er zijn er 3 ) heeft nog plaats om 15: 00 uur. Dat schiet op het is al twee uur. Dus wij met zes mensen in de Heli. Nu heb ik daar wel eens ingezeten tijdens een stage dag met de trauma heli. En dat was ook spectaculair. ( maar meer vanwege de spanning en de snelheid ) maar dit had ik niet durven bedenken. Op enig moment PinkFloyd op de koptelefoon een psychedelisch landschap om mij heen. Ik voelde me weer helemaal 25 hahaha !! Kramp in mijn duim van het filmen. De ene kant op filmen de andere kant op kijken  dan hoefde ik niets te missen want dan kan ik het filmpje later nog eens bekijken. Wauw. Mijn dag is helemaal af. Ook Theo vindt het prachtig. En weer geluk gehad want ze vliegen vandaag ook voor het laatst vanwege het winterseizoen. Wat een mazzel hebben we toch. 
Helemaal high van alle indrukken rijden we na deze tocht naar Williams. Blijkt deze op de route 66 te liggen en ben ik weer terug in de sixties. Wel kei plastic alles maar geweldig leuk!! We hadden de hele dag al zoveel Kicks. En eindigen ook nog eens op de 66. Ik voel me weer jong!!!! ( zelfs Elvis leeft hier nog )