Dag 7 9/5/14 vrijdag

Dag 7 alweer. Nog 2/3 te gaan. 
Na het ontbijt en een goede nachtrust, volgend op een fris avondje, zijn we er weer klaar voor. 
We zetten koers naar Albanië. Tirana is het doel en het belooft een prachtige rit te worden. Cd's hebben we nog niet gekocht. Want we verstaan de taal niet en het is toch wel jengelmuziek. Na een paar kilometer verlaten we de kust en gaan het bergachtige binnenland in. 
Gelukkig hoeven we niet meer met fotorolletjes te werken zoals vroeger. Want het is allemaal even fotogeniek. 
Helaas is er geen internetverbinding. Ook geen 3G dus geen informatie bij de hand over de bezienswaardigheden. 
Om elf uur rijden we de grens met Albanië over. Het is meteen anders. Schapen op de weg. Geen wisselkantoor. En iedereen in het zwart gekleed. Nou ja. Niet iedereen maar de meeste wel. 
Op het land zie ik de vrouwen ploeteren. Mannen zitten koffie of thee te drinken in de restaurantjes. Nog niet echt geëmancipeerd dus. 
We komen plotseling in een grote stad. Skhoder. Dat is schrikken! Een ware cultuurschok. Verkeerschaos. Mensen steken zomaar over. Koeien, paarden en toeterende auto's. Het lijkt wel of links hier voorrang heeft of iedereen doet zomaar wat. ( behalve uitkijken dan). Er is ook nog markt. Hatsiekadee!! Dit is pas avonturen. Zelfs voor ambulancechauffeurs valt het niet mee om hier te rijden. (Zie foto) 
Het duurt een tijdje voor we een pinautomaat hebben gevonden want voor een cappuccino hebben we Lekjes nodig. 100 lek is 70 eurocent. 
Buiten de stad gaan we lunchen bij een ruïne. Dan gaan we het platteland weer in. De bergen in de verte lijken onherbergzaam. Die route hoeven we niet te nemen gelukkig, maar veel mensen die gevlucht zijn wel. Lijkt me geen pretje en ook nog te voet! 
Het lijkt wel of het nationale verkeersboetedag is. Politie staat overal verkeer te stoppen met hun rode lolly's. Het valt niet mee om geen bekeuring te krijgen. Behalve in de chaos van de stad. Daar zie je ze niet. 
Ook zien we veel ruïnes en burchten op de heuveltoppen. Die zullen tijdens de kruistochten wel als stop-over of wegrestaurant hebben gediend. En duidelijk hergebruikt in al die andere oorlogen, denk ik. 
Tirana is nog erger dan de vorige stad. Zéker de vrijdagavondspits. Blij dat we dat achter ons kunnen laten. Ik zou hier nooit kunnen rijden maar Theo blijft cool. 
Dan ineens door een nieuwe tunnel en hebben we een groot stuk afgesneden meteen zitten we in Elbasan. Aangezien TomTom de weg niet kent en Google maps niet werkt, rijden we ons compleet verloren. 
Uiteindelijk bij een benzinepomp de weg gevraagd aan een jongen met een scooter.  Deze vraagt het weer aan de meneer van het fruitstalletje. Do You speak English ? Vraagt hij en haalt adem om ons de weg uit te gaan leggen. Hij zucht een keer en pakt de scooter van de jongen. " i show You". Haha wij toch zo'n 3 km achter de man aangereden. Dat hadden we nooooooit gevonden. En de man had dat nooit kunnen uitleggen in het Engels. Goed, aangekomen in het hotel blijkt het Engels ook niet verder  te komen dan ja, nee en gebarentaal. Maar een mooie kamer. Helaas geen WiFi en ook het restaurant is gesloten. We treuren er niet om want Pizza Diablo is universele taal en de bar is wél open dus het is een echte vrijdagavond in Albanië.