Dag 18 zondag 13-1-2019 Saigon /Hochimincity

Gisteren gingen we met de taxi naar de hoogste bar van Saigon. Mooi uitzicht, goed gezelschap en een biertje van zes euro maakte het helemaal af. Al die lichtjes en torens het was weer kerstmis en nieuwjaar tegelijk.  Toen moest er gegeten worden.

Ons hotel lag een kwartiertje lopen van de skybar en dus zochten we , al lopend, op de terugweg een restaurant. Het was een drukke weg. En dat betekent hier ook druk!  Met gevaar voor eigen leven oversteken hier. ( en ook dat van anderen,zo druk!)

Dus hadden we maar een kant en langs een drukke weg is het niet fijn eten. Maar toen we richting avondmarkt wandelden kregen we een bar annex restaurant in het oog. Het zag er met de bordeauxrode bankjes niet echt uit als een restaurant. Maar intussen staan we nergens meer van te kijken, de man die beneden stond te wachten op klanten zei dat we er konden eten. Maar wel twee hoog de trap op.

Op de eerste verdieping begon de twijfel toe te slaan. Daar stonden wat dames te niksen De volgende trap leek wat smaller en donkerder en steiler. Op de tweede verdieping was een kleine bar en konden we achteraan in een donker hoekje aan twee kleine ronde tafeltjes met z’n 6 plaatsnemen. Geen menu, alleen een bar en veel dames.

Je raadt het misschien al....... een bar, restaurant?met waarschijnlijk een happy-end of een floorshow van een van de meisjes. Dus we gingen maar weer naar beneden net toen de laatste boven aankwam.

Een paar stappen verder aan de overkant van de straat hebben we toen heerlijk zelfgemaakte loempia’s  gegeten.

Vandaag gaan we naar de tunnels.

We vertrekken om 7 uur. Het is rustiger op de weg en overal zijn mensen aan het sporten.

Dat rustige duurt niet lang want binnen de kortste keren komt ons een legioen aan brommertjes tegemoet. Wij rijden de stad uit en zij er in.  Er komt geen einde aan de stroom helmen. Soms met 3-4 mensen op een brommer. Kinderen zonder helm tussen de ouders ingeklemd.

Na een kleine 2 uur in de bus met Les over het vervoer in Vietnam( en de kosten) komen we bij de tunnels.

Deze zijn door de Vietcong gebruikt in de oorlog. Harde leefomstandigheden. De ingang is 40X40 cm groot. Te klein voor westerse mensen. Amerikanen hebben er alles aan gedaan om ze bloot te leggen en gebombardeerd. Maar er is nog 121 km tunnel overgebleven. Aldus de les van Rene. ( na te lezen op Wikipedia)

Heel smalle kleine tunnels. We kruipen er gebukt door maar nu zijn er overal lampjes. Dat was er niet in die tijd.

Daarna na een dorpje van de kaudai mensen. Dit is een geloofsgemeenschap waar alle geloven een beetje zijn samengevoegd. Taoïsme , islam , christendom en boeddhisme en nog een paar meer. Dat is nieuw en heeft nu 6 miljoen aanhangers. We gaan naar een “mis” in de kerk waar Kim ( het rennend meisje van de beroemde foto) uitrende, toen de napalmbom viel. We krijgen eerst een documentaire waar ze haar levensverhaal verteld en zien de foto’s en film van het bombardement en de gevolgen. Haar tante rent op die film met haar stervend zoontje op de arm. En daar zijn we op bezoek. De moeder van Kim had dat soeprestaurantje en nu dus die Tante. Ook wij krijgen de beroemde soep. Helaas een beetje slecht getimed want tijdens de zeer emotionele film is het slecht soep eten. En wetend dat die vrouw elke keer zichzelf ziet rennen met haar zoontje........

Als het me teveel dreigt te worden gaan we naar de kerk en het hypnotiserend gezang van de gelovigen brengt weer rust in de tent.

Als we de straat oversteken voor de bus klinkt er harde house/disco. 

Ik kijk wat er aan de hand is en huppel een beetje mee op de maat als ik meegetrokken wordt en in een soort studentenclubje terecht kom. Iedereen selfies maken met mij en ook de andere leden van onze groep. Iemand wil geld geven, ik weiger, maar het is lucky money. Een soort monopoly geld. En stickers en buttons en....... een pilsje. Heel leuk en gezellig. Maar we moeten verder er is nog een markt in Saigon.

Eerst nog een kiekje van de cathedraal, postkantoor en als extraatje het operahouse. Maar dan als de wiedeweerga nog even de laatste dongetjes opmaken. Oeps ..... ik ben even de fooien “vergeten” en de floating markt en het vliegveld haha maar geen nood dan gaan we morgen nog maar een keer pinnen.

Het wordt dus 5 lagen over elkaar aan in het vliegtuig tegen de kou in Nederland. Want anders past het niet meer in de koffertjes.

Om 18:00 gaan we richting de boot voor de diner cruise.

Erg lekker eten! Helaas was de sushi al op tegen de tijd dat ik mijn soepje op had. Handen te kort met foto’s maken shows bekijken en intussen eten en drinken.  Theo heeft zich bezig gehouden met de goochelaar en kent nu alle trucjes. Op het eind nog een dansje met stokken en toen was het alweer voorbij. Ik heb er van genoten. En ook van de mojito als afzakkertje want deze was met mango. Heerlijk. Maar het ging te snel. Over 6 uur, voor de reis naar ons laatste hotel, klinkt al weer de wakeupcall.