Dag 17 zaterdag 12-1-2019 Phan Thiet -Saigon /Hochimincity

We zitten om acht uur weer in de bus. Vandaag gaan we naar de miljoenenstad Saigon. Nu Ho Chi Min city genoemd. Een miljoenen stad. We gaan naar een oorlogsmuseum en krijgen een tour aangeboden. Maar die gaan we niet doen.

Achter op een bromfiets naar de leukste plekjes en eten met de locale bevolking. Wij nemen wel een taxi denk ik. We zien wel de dag is nog lang.

Eerste stop is een dragonfruit boer. De oogst is net geweest dus het roze van de vrucht is ver te zoeken. Alleen op de veranda staat nog een mand vruchten voor een oma. Die is volgens mij even naar buiten gehaald voor de verkoop. Want als we vertrekken zie ik dat ze onmiddellijk weer naar binnen wordt geholpen door de familie.

We krijgen “kookles” van René. Maakt niet uit wat cacao, cashewnoten, dragonfruit. Als je het met wat ijs in de blender doet smaakt alles goed! (Grapje). Maar alle vruchten en zaden die hier groeien komen voorbijin het verhaal.  De meeste ken ik van Indonesië. Maar dragonfruit komt uit Mexico. Er zit niet veel smaak aan wel knisperend eten door de kleine pitjes.

We rijden door stedelijk gebied. Of in elk geval veel huizen langs de weg en dorpjes. Veel, heel veel reclameborden en kleine bedrijfjes. Overal wordt ge- of verbouwd. De prijs van de grond is hoog dus men begint met een smal huisje gelijkvloers. Als er weer geld is en families gaan samenwonen met ouders wordt er een etage op gezet. Soms drie verdiepingen. En natuurlijk de grote schoonmaak en opknapbeurt voor het nieuwjaar.

Ook zie je overkapte hutten met alleen hangmatten, in plaats van stoelen. Dit zijn volgens mij rustplekken voor chauffeurs en vermoeide reizigers. Hoewel de lokale mannen er ook graag gebruik van maken. Hier zie je ook veel vrouwen werken in de bouw. Voornamelijk uperen en sjouwen met stenen en kruiwagens. En niet te flauw!

Eten doen ze ook vaak en veel. Er is geen veranda waar ze s morgens niet zitten te eten of koken of voedsel verkopen. En er is geen dorp zonder markt. Natuurlijk moet dat ook met dat harde werken.

Eindelijk is het koffietijd. Maar helaas geen koffie te krijgen op de stopplaats. Wel mierzoete koekjes met peterselie er in. Ziet er leuk uit maar na het uitdelen ben ik er nog steeds niet vanaf  Zelfs de chauffeur lust ze niet  

De les van Liem gaat vandaag over de gay scène in Saigon. Anders geaard zijn is hier op alle fronten verboden. Maar de nieuwe generatie studenten strijdt voor sexuele vrijheid. Voornamelijk in de dorpjes is er veel tegenstand want wie zorgt er dan voor pa,ma, opa en oma. Het is allemaal nog erg conservatief. Ook is er nog veel vrouwenhandel en slavernij voornamelijk door China. Vrouwen worden de grens over gesmokkeld. Al dan niet vrijwillig voor huwelijken en/of prostitutie.

Dan zijn we in Saigon. 10 miljoen legale inwoners en nog eens een hoop illegale.Een heeeeeele grote en drukke stad. Met wolkenkrabber s en veel bouwwerkzaamheden  Niet mijn ding maar ze hebben wel 140 markten en dat is wel mijn ding ! 

In Saigon gaan we naar het oorlogs museum en “the deerhunter” en “Apocalypse Now” herleven weer. 4 verdiepingen ellende martelingen en misvormingen na Napalm. Ook staat er nog materieel wat de Amerikanen niet mee hebben kunnen nemen toen ze vertrokken  Dit heeft niks meer met “Mash” te maken. Niks om te lachen dus Het is gruwelijk en indrukwekkend tegelijk. Bah wat is oorlog toch vies.

Na een uur gaan we naar het hotel en ik ga afleiding zoeken op de markt. Tja. Thuis ga ik snoepen maar hier weet ik niet wat er in die zoetigheid zit ( behalve heel veel suiker). Dus kleren en souvenirs kopen. Die kosten net zoveel als een snicker in Nederland.

Vanavond hebben we zelf te besteden. We gaan weer met de taxi naar een paar highlights in de stad. En proberen een authentiek Vietnamees restaurant te vinden. Dat is het plan. Of het lukt hoor je morgen. Want vanavond heb ik geen tijd meer vanwege....... jawel ..... de wakeupcall.