Dag 7. 20-10-2019. Sotogrande- Arcos de la Frontera

Allereerst  gefeliciteerd zusje! En een fijne verjaardag vandaag! Ik had al een kaart voor je bij de Columbus boten gekocht. Maar de postkantoren zijn hier ( in dit digitale tijdperk) nog dunner gezaaid dan in Nederland. ( dit even tussendoor). 

We hebben gisteren heerlijk( en vooral probleemloos) gegeten. Spaanse Vongole (coquina)  en paella Marisco. Pfffff met een bananencake toe. Gelukkig vindt T het aangekoekte deel van de paella niet lekker dus kon ik dubbel genieten en kreeg ik het onderste uit de pan. ( en geen deksel op de neus) 

De bananencake was wel iets tè veel van het goede. Maar ach, ik zat zó in mijn jeugdsentiment dat ik het gevoel had dat ik  daar nu ook niet van aan zou komen. ( net als op mijn 21ste ).  ...... helaas !!! 

Vannacht heeft het de hele nacht geregend. Maar vandaag hebben we het zonnetje mee. Tenminste dat is de verwachting. 

We slapen uit tot half negen en dan vertrekken we richting Ronda. 

Waze is weer wazig dus gaan we een stuk over de route del sol richting Marbella. 

Daar gaan we de bergen pas in. De zee is toch niet meer te zien vanwege alle gebouwen en flats. 

In de bergen is het mooi. Slingerende weggetjes en halverwege een motor café met lekkere broodjes. De geitenkaas is hier, zo mogelijk , nog lekkerder dan de Ham. 

Het slingerweggetje naar Ronda is drukbezocht met motormannen en dikke Mercedes sportwagentjes. 

We komen in Ronda aan en gaan eerst de auto parkeren( dat is al een crime op zichzelf ) aangezien het zondag is , is het erg druk maar het lukt en na 10 min lopen staan we op een uitkijk. Die brug!  Ik ben er al ooit geweest. Er is een kamer in het midden waar ze ( de moren en de Romeinen )de gevangenen een paar dagen van het uitzicht ( in de diepte ) lieten genieten, waarna ze ,vanaf de brug ,het ravijn in werden gestort. Zeg maar het bungeejumpen voordat de elastiek was uitgevonden. En ze gebruikten ook geen touw, doodstraf dus. 

We vinden het uitzicht prachtig Maar misschien zie je beneden meer? Daar is een café waar auto’s staan geparkeerd. Dus daar moeten wij ook kunnen komen. Het café heet” dos molinos”. Dus terug in de auto laten we mijn routeplanner uitzoeken hoe te rijden. ( ik had per ongeluk snelwegen vermijden en onverhard geen probleem ingevoerd gisteren ). Enfin met de tenen weer krom , en via de moeilijkste route naar beneden en toen weer een stuk omhoog gereden 5 km gravel en diepe kuilen!  En nog smaller dan Noorwegen en vol wandelaars.) we willen na 4,5 km  al opgeven maar blijken dan nog maar 400 m van de herberg af te zijn. Pfffff 

Ik ben blij dat wij ( en vooral de auto) het overleefd hebben. Ik maak bij aankomst meteen een live filmpje voor FB maar heb het er weer afgehaald vanwege het bibberen en schokken van de handjes. 

Na een koffie tegen de schrik gaan we terug via de goeie kant. 1 km easy. Wel wat smal maar goede Romeinse keien en uitwijkmogelijkheden. Zo !......hebben we dat ook weer meegemaakt. 

De koers wordt gezet naar Arcos de la Frontera ( wel even de filters van de routeplanner gehaald ). Das wel zo relaxt. 

Nu zitten we weer tussen de kurkeiken in de bergen. Met het zonnetje en wat witte wolkjes is het een feestje! 

We komen aan bij het Hotel restaurant net buiten Arcos. Hier hebben we geboekt via booking.com. Het adres klopte weer eens niet maar we vinden het toch. We hebben daar geboekt vanwege het restaurant en de prijs. Maar waarschijnlijk is het zo goedkoop omdat het restaurant gesloten is. Het centrum is een uur omhoog lopen, maar de eigenaar ziet onze teleurstelling en belooft vanavond voor ons eten te maken. Pffff gelukkig. Zelf zitten ze met de hele familie te tafelen om 16:00. Dat is normaal in Spanje op zondag. Na het eten zie ik wat kleinkinderen met verschillende spullen aankomen. Waarschijnlijk nog even om een boodschap gestuurd om die Nederlanders te voeren. 

Met handen en voeten hebben we toch nog een leuke conversatie met het meisje achter de bar. En we worden onder het genot van een wijntje alvast volgestopt met tapa’s. 

( ik begin me af te vragen of vader/opa wel zelf kan koken, of dat ze ons al vantevoren zo volstoppen dat we niks meer hoeven te eten) 

Na een paar wijntjes maakt het me eigenlijk ook helemaal niks meer uit. Haha